środa, 28 lipca 2010

Ci którzy prowadzą stado

Stary żyd szedł ulicą grodzką i był szczerze zmartwiony - czy ci goje naprawdę niczego nie rozumieją? - myślał. Pierwsza część Pisma - kontynuował swój wewnętrzny wywód - stanowiła wzór, wzorzec istnienia i była rodzajem zbioru wszystkich możliwych przypadków, jakie przydarzyć się mogą, albo i by się przydarzyć mogły, człowiekowi żyjącemu w świecie, to taka encyklopedia człowieka po prostu
No, taki rodzaj szczególnego prezentu od Boga dla nas, potrzebnego nam do wędrówki po ciemnym nie raz labiryncie życia. Każdy z jego fragmentów stanowił rodzaj przesłania i tak na przykład, jeden opowiadał o człowieku zupełnie szalonym w swoim zaślepieniu, i fanatyzmie, gotowym nawet zabić własnego syna na ołtarzu dla Boga który tego wcale tego nie potrzebował, a co więcej z przerażeniem pewno patrzył na chorobliwe poczynania starego chorego głupca, zupełnie jakby chciał powiedzieć -składasz tą ofiarę demonowi, materii a nie mnie. Demonowi który narodził się w twoim opętanym umyśle. Stary głupiec pragnął zabić dziecko w ofierze bogu swojego chorego umysłu.Demonowi paranoi, lęku i obłędu.
Inne znowu fragmenty mówiły o zazdrosnych braciach, albo stanowiły rodzaj przypowieści o dwóch synach, jednym roztropnie budującym przyszłość, drugim lekką ręką marnotrawiącym dobra.
Zrósł się z nimi i byli mu bliżsi niż jego własna skóra. Z gojami, i gdy tak szedł w jasny słoneczny dzień wspomnianą ulicą grodzką, a promienie słońca prześwietlały twarze przechodniów, czuł, że są jego przedłużeniem. Nie tylko jego rodziną, a miasto jego dużym domem, ale nim samym. Jego rozrzuconymi po świecie kawałkami i częściami. Chociaż tak starych i rozklekotanych butów jak te jego, nie miał chyba w całym Krakowie nikt.
Z rozmyślań wyrwały go dźwięki piosenki dobiegającej z salonu TATOO, lub okolicznego sklepu z muzyką
"kto zabił cara i jego ministrów" -śpiewał Mick Jagger



Ygrek. chodził nerwowo po pokoju i myślał o marności człowieka,
-jaki człowiek jest mały i on chłopak ze wsi, bez żadnego przygotowania, zaledwie po szkole, ale nawet bez matury musiał wejść w samo jądro natury ludzkiej, [w samo jądro ciemności, niezbadanej natury ludzkiej ], i wędrować po najtajniejszych zakamarkach psychiki. Bez żadnego przygotowania. Tak zupełnie wrzucony w dorosłe życie, jak całe jego powojenne pokolenie. Byli od razu dorośli- Z drugiego pokoju dobiegł go głos, “Galartetki”, płynący z telewizora. Uśmiechnął się, przywołując wspomnienia z czasów młodości, by po chwili jednak zmarszczyć czoło. -Taaak, tchórz “Galaretka”, i “Plastelina”, “Modelina”, "Popelina" i "Nowelina -powiedział do siebie półgłosem, i powtórzył jeszcze raz, -hm...taaak znam ich wszystkich i “Pępowinę” też-
Tu muszę dodać, kierując się głównie do niezorientowanych, bo zapewne są i tacy, wśród czytających te słowa. Otóż służby przynajmniej w niektórych nazwijmy to placówkach, miały zwyczaj nadawania pseudonimów, lub po prostu przezwisk swoim współpracownikom, takich trzecich imion, obok tych “prawdziwych” i drugich operacyjnych, nadawano im jeszcze zazwyczaj śmieszne przezwiska, często celnie charakteryzujące postać współpracownika. Jedni byli miękkiego i słabego charakteru, a takimi się zwykle brzydzili, on i jego koledzy, wysłuchując ich z niesmakiem, a po spotkaniu, długo myli ręce pod kranem w łazience, zupełnie tak jak chirurg po operacji, albo lekarz internista przed zabiegiem. Inni jak Pępowina, lubili się przyklejać
Gwałtownym jak na swój wiek krokiem, o który nikt by człowieka w jego wieku nie podejrzewał, jakby chcąc odgonić stare wspomnienia związane z “Galaretką”,
wszedł do drugiego pokoju, wyłączył telewizor, i wyszedł z domu energicznym krokiem,
szybko zbiegając po schodach, zamykając jednak wcześniej drzwi na klucz. A wcześniej wyciągając ten klucz z lewej kieszeni marynarki, gdzie zwykle spoczywał.

Artysta pisarz przestraszył się, gdy po raz trzeci podszedł do niego ten starszy zadbany mężczyzna, zawsze elegancki i czysto, nienagannie ubrany. Trochę jak świadek jehowy, albo adwentysta.
-Co od niego mogą chcieć służby- pomyślał i serce podeszło mu aż do gardła, ale wymykać się w nieskończoność nie miało sensu, postanowił więc zostać, i sprawdzić w końcu co się będzie działo. Najpierw stary żyd A. a teraz “służbista” Y. Czego on ode mnie chce.
A Ygrek chciał tylko wyrzucić z siebie wszystko to co tkwiło w nim przez całe jego dorosłe życie i oczywiście nie za darmo. W zamian ofiarował mu wiedzę o człowieku, i jego marnościach, a także prawdę o dzisiejszym świecie. Ale czy Arysto jest na nią przygotowany? I czy nie zabije go to, lub czy ewentualne zwichnięcie, albo złamanie da się szybko i łatwo wyleczyć i zagoić. Czy zrośnie się i pozostanie prawie nie zauważalne dla psychiki tego wiecznego buntownika i w gruncie rzeczy dzieciaka?

Tak, tak, oczywiście myślał o tym wcześniej, zanim postanowił z nim porozmawiać i podzielić się z prawdą którą przechowywał w pamięci.Bo Ygrek chciał to zrobić nie raz, zostawiając przekaz drogi jaką podążał po życiu młodym którzy przychodzili po nim do służby. Ale młodzi nie chcieli ich słuchać. Zupełnie tak jak oni nie chcieli słuchać Karłów Reakcji od Marszałka Józka, a tamci z kolei swoich poprzedników pracujących jeszcze dla "jewo wieliczestwa samego cara", lub "najjaśniejszego austryjackiego pana".
Inkwizytor, był właśnie tym, z którym Ygrek chciał podzielić się kiedyś doświadczeniami ze swojego życia i wiedzą mogącą się przydać młodym ludziom w pracy.

Inkwizytor.
Z pozoru typowy dla swojego pokolenia młodych gniewnych i zbuntowanych człowiek.
Przeszedł cały szlak bojowy właściwy dla jego pokolenia, dość pobieżne i powierzchowne zainteresowanie filozofią wschodu, punkiem i muzyką rokową, a miał też w życiorysie sprzeciw wobec systemu, i udział w jakichś opozycyjnych kółkach, demonstracjach i pochodach. Bezkolizyjnie i szybko przeszedł później od czasów buntu, przebierając się po drodze w kostium państwowego urzędnika nowego kapitalizmu, i potem kapitalizmu socjalnego, czyli de fakto socjalizmu marksistowskiego, żeby nie powiedzieć komunizmu [ przynajmniej według Arysto ] więc już bez maski. By kilka lat później stać się " M'kartym z IPNu", lub " Inkwizytorem", bo obie ksywy funkcjonowały w środowisku. M'ckarty spędzał dnie w ponurych archiwach i przepastnych ciemnych gabinetach, wieczory zaś w krakowskich pabach i knajpach, zazwyczaj na popularnym "Kaziku" czyli Kazimierzu.Gdzie często już po paru piwkach wykrzykiwał
-mam karty, na was wszystkich mam kraty.Bo jestem sobie taki mały Mak Karty".


Idąc późnym wieczorem, a właściwie już nocą, prawie pustą ulicą grodzką, w tym prawie czasie kiedy słyszy się tylko swoje kroki, a przynajmniej tego się oczekuję bo już myśli o śnie i o trym co będzie się śniło, nieoczekiwanie dla obu spotkał go stojącego przed “Różą”, a dokładniej między “Różą” a greckim barem, i Mam Karty najpierw na samym początku się skrzywił, a po chwili wciągnął gwałtownie Arysto do środka. Na początku rozmowa nie kleiła się. O czym mogą rozmawiać dwaj dawni przyjaciele. Jeden chodzący z teczkami na najważniejszych rządzących polityków i drugi żyjący czasem w nędzy, i rozpaczliwie szukający pieniędzy na opłacenie małego pokoju który wynajmował niedaleko pętli na Prokocimiu.
Starego żyda irytowała ucieczka Arysto do przodu, wchodząc najpierw po same uszy w buddyzm, odwiczny bon i filozofię wschodnią, Arysto uciekał od problemów współczesnego świata, na swój sposób umywał ręce. Może i był dalej, i wiedział więcej -myślał [ niesłusznie go chyba krzywdząc ] ale nie było go tu i teraz z nimi i powiedziałbym nawet, że nie istniał dla ludzi, a oni nie istnieli prawie w ogóle dla niego.Wcześniej chciał się spotkać z Arysto, na początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy czasami chadzał na spotkania buddyjskie, na których Arysto był stałym bywalcem.

Musicie wiedzieć że od czasu kiedy Arysto "ujawnił się" jako przedstawiciel naszej starej i rdzennej pogańskiej tradycji, kontakty z problemami otaczającego go świata prawie zanikły, bo o ile buddyzm zaleca postawę współodczuwania, przetłumaczoną jako postawę współczucia, i mobilizowało go to przynajmniej do umiarkowanego zainteresowania innymi ludźmi, to gdy jawnie już opowiedział się jako poganin, poczuł się lekki jak ptak i zrzucił z siebie wszystkie troski innych [ -autor.]
------------

Już nie muszę zbawiać innych, jak buddysta, ani nosić ich krzyża jako katolik, -myślał, idąc ulicą Arysto, był zupełnie leciutki i prawie unosił się nad ziemią -jak to dobrze jest chodzić bez cudzych trosk-. I wtedy wychodząc z Poselkiej prawie wpadł na niego ten stary żyd pan A.
A. chociaż zgarbiony i chodząc powłóczył ciężko nogami, był niemniej energiczny od swojego rówieśnika Y. Obaj mieli po osiemdziesiąt siedem lat i byli równolatkami. Pokolenie JP II. Rok kozy i obaj urodzeni w maju. A. Znał Ygreka, i nic go specjalnego z nim nie łączyło. Żadnego uczucia sympatii i żadnej też nienawiści. Po prostu obojętność. Neutralna obojętność.
I nie powiedział nigdy skąd go zna. Y. Pochodził ze wsi i przyjechał do miasta jako dorosły, no może pełnoletni młody człowiek, z jedną bardzo małą tekturową walizką pełną skarbów ściskaną kurczowo w jednej ręce, w jednej marynarce, nałożonej na sobie i jednym starym płaszczu przerzuconym przez ramię drugiej ręki [ gdy tak szedł od strony dworca głównego w kierunku Floriańskiej, zaraz gdy tylko wysiadł z pociągu A szedł parę kroków zanim, tak że nawet prawie spotykali się. A nie śledził Ygerka, szli jedynie przez pewien czas w tym samym kierunku, potem A skęcil w Tomasza]
Więc Ygrek przyjechał do Krakowa ze wsi spod Radomia albo Nowego Targu [ dokładniej spod Koszalina ] a A. urodzony na Kazimierzu niedaleko Krakowskiej, chyba na Paulińskiej gdzie spędził tam dzieciństwo, następnie został przesiedlony na Azory, dalej przez pół roku mieszkali z rodzicami na Kozłówku, by wrócić do swojego "Kazia", czyli na Kazimierz....czytaj dalej tu

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz